De roman begint in de provincie, in mei 1976. Terwijl in de derde wereld burgeroorlogen woeden en in Stuttgart-Stammheim Ulrike Meinhof naar men zegt zelfmoord pleegt, voelt de 15-jarige Rega zich in- en ingelukkig. Hij ontdekt met Mireille de geneugten van de liefde, nog wat schoorvoetend en bevreesd dat haar ouders hen zullen ontdekken. De verteller, die Rega’s gedrag heel het boek door met een mengsel van vertrouwdheid en kritische afstand commentarieert, vindt dat er meer in zat. “Hier was, vind ik achteraf, meer mogelijk geweest dan de wat benarde positie, dan toegeknepen dijen en een achteroverbuigend hoofd. Ze hadden zich van alles kunnen bevrijden.” Hoewel de echte hippietijd al een decennium achter hen ligt, is vrijheid nog steeds het sleutelwoord. Een aantal jongeren komt samen in een gekraakte boerderij met de omineuze naam Che, waar ze tot een stuk in de nacht discussiëren over de noodzaak om de maatschappij te veranderen en intussen veel lol trappen. Of de boerderij echt gekraakt werd, is zeer de vraag: het blijkt vooral een mooie mythe waarmee ze “helden worden in een verhaal dat al lang bestond”. Eerder lijkt het op een achterhoedegevecht, een laatste opflakkering van vrijheids- en emancipatiedrang. Misschien zijn ze gewoon, zoals de sceptische Buks denkt, marionetten in het poppenspel van de geschiedenis. In een lyrische flashback wordt de eerste kennismaking van de geliefden beschreven, zinnelijk en bijna in slow motion: de roes waarin de zusterziel wordt ontdekt. “En haar glimlach zag hij, en haar ogen, en haar glimlach (dat zei ik al), en haar haar, haar blonde, fijne, goud-, honingblonde haartjes, – overal, dacht hij misschien wel onmiddellijk, overal op haar lichaam glanzend dons, zich hier en daar verdichtend tot ragfijne krulletjes.” Rega wenst dat het altijd zo zou blijven. Van zijn politieke leermeester Puut hoort hij dat begeerte de ware bron van alle verandering is. Maar tussen de huidige toestand en de verhoopte van volledig zelfbewustzijn, absolute vrijheid en onafhankelijkheid moeten hinderpalen uit de weg worden geruimd in de vorm van ‘de maatschappij’. Puut citeert Marx en Mao, Hegel en Brecht. Buks vindt het lood om oud ijzer, de ene maatschappij te vervangen door een andere. “En Rega dacht dat het een lange weg was, de wereld, de wereld was een lange, lange weg.” In zijn erotische verrukkingen met Mireille ervaart hij veeleer de behoefte dat alles blijft zoals het is: voortzetting in plaats van verandering: “dat wat was, tot in het oneindige te laten voortduren, tegen alle veranderingen in juist”. Tegenover Marx staat hier Nietzsches “alle Lust will Ewigkeit, tiefe, tiefe Ewigkeit”.
 

Het nog kortere laatste deel toont Rega als hulpje in de Berlijnse stripteasetent ‘Das Rote Kabinett’, waarboven hij een kamer huurt. Het is nu 1989. De lyrisch-Gorteriaans beschreven erotiek met Mireille uit deel 1 en de gejaagdere stoeipartijen met diverse vriendinnen in deel 2 hebben plaatsgemaakt voor de groezelige agressie in een seksetablissement. Rega denkt dat de historische noodzakelijkheid hem daarheen heeft gebracht, maar beseft niet wat er die avond gaande is. Op een moment dat hij hoognodig zou moeten kunnen ingrijpen, blijkt de buitenwipper en dommekracht Dankov verdwenen te zijn. Pas na veel tijd begint het Rega te dagen. “Geen verband de dingen hadden geen verband hadden de dingen geen verband met elkaar en met iets anders of zichzelf.” Eindelijk loopt hij weg, laat zich meedrijven naar waar de Muur opengaat. Uit een VW-busje weerklinkt Beethovens ‘Ode an die Freude’ met “Alle Menschen werden Brüder”. Verward denkt Rega dat hij toegang gaat verkrijgen tot de socialistische heilstaat van broeder Lenin en broeder Marx, tot hij merkt dat de menigte natuurlijk in de omgekeerde richting loopt. Maar bij zijn tocht is het hem niet te doen om iets politieks of historisch. “Niet om het goede of het kwade, om het betere of het slechtere, al evenmin om het juiste of onjuiste ging het. Het ging om zijn en om dat te mogen. Zijn, dacht hij, zonder meer, bedoelde hij; dat het hem was toegestaan om er te zijn, eigenlijk. Daar ging het om.” Slechts vage herinneringen heeft hij nog aan wat eens toekomstverwachting was, het lijkt hem alsof er geen geschiedenis is, enkel nog het gevoel: “vrij, bevrijd, vrij… van… van alles”. De brug waarop de deinende massa Oost- en West-Berlijners elkaar in de armen valt, lijkt elk onderscheid uit te wissen: “de brug was een nieuwe, een nooit geziene, niet gekende nieuwe wereld waarin mijn dijn was, hij zij, ik een ander, wij jullie en alle anderen tezamen één, ach…” In dat laatste woord schuilt al het ontwaken uit de illusie, maar “wij [zo zegt de verteller nu], ja, wij waren gelukkig, die nacht, ingelukkig. / Dat denk ik toch.”